worami. W zamieszaniu zdeptano rannego marynarza. Próżno <br>Łukasz starał się go osłonić. Pszenica nasiąknąwszy wodą zdawała się pęcznieć. <br>To, czym ulżyli statkowi przez wyrzucenie kilkunastu worków, zostało przez morze <br>zwrócone ciężarem wody. <br> Kiedy okręt wygrzebał się na powierzchnię, znów zaczęli wyrzucać. Lecz w końcu <br>zabrakło im sił. Ręce mdlały, zapał stygł. Walka wydawała się beznadziejna. <br>Wreszcie przestali pracować. Powrócili do swej obojętności. Z jękiem rzucali <br>się na deski. Próżno Petesuchos wołał. Już nawet marynarze nie słuchali rozkazów. <br>Opuściły ich siły. Nikt na okręcie nie jadł od chwili uderzenia huraganu. Nikt <br>także nie spał. <br> Noc, która nadeszła, czarna i bezgwiezdna, wydawała się