pogłębiająca się wrogość między obu partiami była zjawiskiem nieuniknionym. W warunkach bowiem ostrych sprzeczności danej epoki zarówno SPD jak i PPS zp, ściśle związane z rozwojem narodowym własnych społeczeństw, nie mogły dłużej utrzymać się na wspólnej pozycji socjalizmu internacjonalistycznego.<br>Przytoczone wyżej tezy i wnioski uogólniające, poparte masą przypisów, są wyjątkowo sugestywne. Ich przekonywujący ton tkwi w zawartej w nich prawdzie cząstkowej. Większość tez autora budzi jednak poważne zastrzeżenia nie tylko ze względów metodologicznych, lecz i merytorycznych. Zwróćmy uwagę tylko na najbardziej podstawowe. Tak np. autor ma niewątpliwie racje, gdy stwierdza, że ZZSP, a następnie OZ PPS wysuwały na czoło swego programu