przerwę w sedymentacji, wypełni otwory w twardym dnie i zakonserwuje szkielety porastających je organizmów. Na podstawie nakładania się różnych śladów można łatwo odtworzyć kolejność wydarzeń w rozwoju twardego dna.<br>Ze względu na podobieństwo opisanego zjawiska do znanych ekologom zjawisk sukcesji ekologicznej (np. sukcesja od jeziora do podmokłego lasu), nazwano je sukcesją ekologiczną twardego dna. Później słusznie jednak zwrócono uwagę na to, że właściwym czynnikiem kontrolującym poszczególne etapy rozwoju twardego dna nie są bynajmniej zasiedlające je zespoły organizmów. To cementacja osadu stopniowo umożliwia zasiedlenie dna przez nowe zespoły, a uniemożliwia dalsze funkcjonowanie zespołom poprzednio je zasiedlającym. Nie jest to więc sukcesja ekologiczna