tym sanatorium zależeć, żebyśmy się dobijali, upadali pod nadmiarem swojej kruchości, szarpali z całym swoim nieudanym życiem, gotowali w sosie wzajemnego niezrozumienia, żeby rosła w nas pustka, wszechobecna świadomość totalnej samotności, w której choroba może się już bez przeszkód rozwijać. <br>Może właśnie dzięki tej powszechnej rozpaczy wytwarza się pewien rodzaj surowicy, tak potrzebnej ukąszonym przez rozpacz? <br>Z początku każdemu nowemu wydawało się, że padł ofiarą niesprawiedliwości i że ta niesprawiedliwość nie ma sobie równej pośród niesprawiedliwości, która dotknęła innych, albo ci inni są bardziej odporni na różne klęski, które w końcu przydarzają się wszystkim, choć nie wszyscy pod ich ciężarem upadają