od takich pomysłów jak najdalszy. Jeśli co uważam za nieprzyzwoite w Müllerze, to nie jego odgłosy i odory, ale jego żałosną łatwiznę. I nieprzyzwoita wydaje mi się też łatwowierność, z jaką dyrektorzy teatrów i krytycy na Zachodzie dali się na tę łatwiznę nabrać, ochoczo połykając i trawiąc dość obrzydliwą treść światopoglądową, która pozostaje po bohaterach tego dramaturga na deskach scen. Tak w swojej wczesnej socrealistycznej, jak i w obecnej "postmodernistycznej" (cokolwiek to słowo może oznaczać) wersji wizja dramatyczna i teatralna Müllera bierze się prostą drogą z dobrze znanej postawy utopijnego humanisty do głębi zbrzydzonego żywymi ludźmi. Skutki takiej postawy dla realnych