dziś całą jej twórczość z dwudziestolecia międzywojennego traktuje li tylko <br>jako kaprys ulubienicy salonów.<br>Pół wieku to wystarczający dystans czasowy, by spojrzeć na zamknięte dzieło <br>Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej bez ulegania często przebrzmiałym sądom, <br>formułowanym niekiedy ad hoc. Jej znakomita poezja zasługuje na skupioną lekturę <br>i rzetelny opis krytycznoliteracki. Cały dorobek świetnej poetki wart jest równie <br>wnikliwego potraktowania, a ewentualne przesunięcie akcentów powinno wynikać <br>wyłącznie z umotywowanych odczytań interpretacyjnych. Nie możemy jednak nie <br>zauważyć faktu, że pewne jej zbiorki czy kręgi tematyczne doczekały się obszernych <br>omówień, inne zaś zostały zaledwie odnotowane. Podstawą tej próby nowego spojrzenia <br>na dorobek Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej jest