nad powalonym, który niczego już nie miał po swojej stronie prócz wyobraźni, i ona z całą przenikliwością w tym bólu uczestniczyła, nie odczuwając go, bo zniewalał tylko ciało, wdzierał się w nie okrutnie i bezwzględnie, z wyższością: nic mu prócz woli nie można przecież przeciwstawić, lecz i ta, niezależna i swobodna, przemieniła się nagle w postrzelonego lisa, nie, nie postrzelonego, lisa schwytanego w żelazne wnyki, w zwierzę, którego jedyna nadzieja to odgryzienie łapy, i gryzłem ją w myślach, bo nie mogłem jej inaczej dosięgnąć, i wbijałem w nią zęby, i czułem smak krwi, i słyszałem trzask druzgotanych kości...<br>i ząb szczękał