moll. Rozkręcam się. Uwagi Taty są trochę cieplejsze: <br>- Niezłe te tryle! <br>Uśmiecham się. Przez chwilę zapominam, co mnie czeka. <br><br>- A tu jesteś zbyt przesubtelniony. <br>Powtarzam frazę: <br>- Ładne zejście do piana. Ale ta ćwierć bez wypełnienia. Pusta. Bez treści.<br>Powtarzam. <br>- Czy tak, panie profesorze? <br>- Dobrze. A tu masz prawo do pewnej swobody. <br>Gram. <br>- Rubato robi się niespokojne, bez szkieletu. <br>Powtarzam jeszcze raz. Skończyłem. <br>- To musi się stać twoim własnym. Zawsze cieszyło mnie, że grasz, jakby to wszystko było... twoje. <br>Teraz. Teraz muszę mu powiedzieć. Ale Tato jest szybszy: <br><br>- No, spowiadaj się. Czemu jesteś tak piekielnie rozproszony? Dziewczyna, co? Dziewczyny cię zgubią. Za