program unowocześnienia wielkiego kraju, który na skutek doktrynerskich wizji Mao popadł w stagnację, jako jeden z filarów odnowy ujmował właśnie naukę i oświatę. Terminy w rodzaju "burżuazyjny" bądź "rewizjonistyczny" w odniesieniu do nauki porzucono, aczkolwiek mimo upływu ćwierćwiecza nie zanikły jeszcze całkowicie rygorystyczne wzorce ówczesnego myślenia. Pokolenie rewolucji kulturalnej, które symbolizował Zhang Tiesheng, praktycznie spisano na straty. Rzadko który aktywista z tamtej epoki odnalazł się w nowej rzeczywistości, gdy zaczęto przywracać normalne kryteria ocen zdolności i fachowości, rugując absolutny prymat ideologii.<br><br>Uczonych nazywano "skarbem kraju". Powrót do normalności oznaczał przywrócenie roli edukacji jako bardzo istotnego elementu chińskiej tradycji. W Chinach cesarskich