Ma ono także pewne społeczno-środowiskowe determinanty. Przy wszystkich zastrzeżeniach, nakazujących ostrożność w formułowaniu wniosków uogólniających dotyczących rozważanego problemu, nie ulega wątpliwości, że wszelkie formy zachowań autodestrukcyjnych (łącznie z samouszkodzeniem) wyrosły na podłożu niekorzystnej sytuacji rodzinnej i są wskaźnikiem społecznego nieprzystosowania sprawcy aktu autoagresji. Szczególnie silnie usposabiający do samoniszczenia jest syndrom sytuacyjny: kumulowanie się kłopotów domowych i szkolnych wtedy, kiedy żadne z tych środowisk nie wiąże pozytywnie dziecka. Samobójstwo jest przy tym jedną z możliwych dróg zmiany istniejącej sytuacji - obok ucieczek, alkoholizmu, zachowań przestępczych. Prawdopodobieństwo dokonania próby samobójstwa lub samouszkodzenia było w badanych dotąd zbiorowościach tym większe, ((...)).<br><br>Dla skutecznej profilaktyki, dewiacyjnych