sytuacji na gorszą (w wyniku bezrobocia, osamotnienia, zmian sytuacyjnych, do których człowiek nie przywykł itp.) nie jest, oczywiście wyłącznie przypisana więźniom. Duże podobieństwo przejawiają sytuacyjne uwarunkowania przebywania w wojsku, niektóre elementy sytuacyjne istnieją we współczesnej wsi polskiej, wielkich zakładach pracy itp. Nigdzie jednak nie ma tak jednoznacznie traumatyzującego i suicidogennego syndromu sytuacyjnego jak w więzieniach właśnie. Składa się nań: nagłe zerwanie kontaktów z całym otoczeniem, ograniczenie kontaktów z najbliższymi (prowadzące częstokroć do ich definitywnego zerwania) i konieczność natychmiastowego podporządkowania się regułom instytucji więziennej. Wszystko to rodzi poczucie wyobcowania, krzywdy, bezradności - a niekiedy także bezsensu dalszego życia.<br><br>Na zakończenie tej części rozważań