W pamięci mignęła mu twarz nieznajomego, wobec którego składał<br>zeznania o klęsce radiostacji. "Jestem... byłem - poprawił się panicznie w myślach - podejrzany. Nie wierzą, nie wierzyli - poprawił się znowu w możliwość takiego ocalenia."<br>- Jakoś się robi, cholera, ciasno - to głos Czarnego Ola.<br>Jerzy przywołuje się do porządku. - Mój uniwerek też się sypie. Wczoraj wzięli z mieszkania profesora.<br>Dzwonek do drzwi.<br>- Junosza - mruknął Olo zrywając się.<br>Słyszeli otwieranie drzwi. Jakieś ciche słowa. Tupot. W progu staje Czarny Olo. Otwiera usta i jakby się bał coś im powiedzieć, rzuca się nagle na stojącego najbliżej Jerzego, łapie go w ramiona i stęka:<br>- Zygmunt, cholera jasna