mentalność, pozbawiając myśl społeczną normalnego przedłużenia w społeczne działanie.<br>W życiu społecznym Kongresówki z przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych można było obserwować wszystkie charakterystyczne cechy powszechnej apatii. Wyraźnie odbiły się one na postawach szerokiego ogółu. Najpierw następował zanik myślenia kategoriami ogólnymi: skoro nic zmienić nie można, nie warto myśleć o sytuacji społecznej. Należy starać się wyłączyć ze swego myślenia i przeżywania wszystko, co prowadzi w ślepy zaułek bezsilnego sprzeciwu. Tą drogą zatraca się wrażliwość na wszystko, co przekracza granice życia prywatnego, rodziny, kółka codziennych znajomych. Społeczeństwo zatraca więzy wspólnych spraw, dezintegruje się ideowo, w jakimś sensie przestaje być jednolitym podmiotem spraw