zawsze nowej pożywki w coraz to innych nurtach sztuki. Zasilają one każdą generację, dając wyzwalającą świadomość wciąż nowej "jedyności" sztuki i zarazem jej ciągłości.<br>Woźniakowski w czujnych, inteligentnych sprawozdaniach z wystaw i wydawnictw artystycznych Zachodu w "Przeglądzie Artystycznym", pisząc o powodzi nowych książek o impresjonistach w Paryżu, pyta: "Czy zdrowy szacunek dla tradycji? Czy ciągłe trawienie spadku po pradziadach jest powodem artystycznej słabości wnuków? Czy też dowodem siły, świadomej swych źródeł?"<br>Odpowiedź wydaje się jasna. Jeżeli sztuka francuska wykazała zdolność nieustannych odroczeń, to właśnie dzięki temu, że artyści francuscy nie gardzili tradycją, umieli na nią spojrzeć coraz to na nowo i