na drodze, której szlakiem prowadzi potrzeba porządku. Chodzi mi o zasadniczy stosunek do życia. I dzisiaj, gdy wśród wielu zniszczeń nadwątleniu uległa i wiara w samo istnienie, przywrócenie sił tej postawie przyjmującej życie nie wydawałoby mi się truizmem. Myślę poza tym, że z tej postawy wynikają pewne rygory moralne, jeśli szacunek dla drugiego człowieka i świadomość ludzkiej solidarności można określić pojęciem etycznej normy. Sądzę, że tak. Sądzę również, że ta miara i myśli ludzkiej i zgodnemu z nią czynowi ludzkiemu może służyć za podstawę.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="m" year="1942"&gt;<br><br> VII [Warszawa]<br><br> Drogi Jerzy, <br> Zaskoczony i trochę stropiony twoją ostatnią wypowiedzią, muszę odbiec nieco od wątpliwości, które