cierpki, taki sam co na Stodólnej, gdy, zdawało się, śnił ten Bida Szczęsny, człowiek do druku, o czymś jasnym śnił i swą aster za coś przepraszał...<br>Już mu nie broni, pozwala się nosić i Szczęsny chodzi z twarzą zatopioną w jej włosach, chodzi od drzwi, do ściany, za którą zamieć szaleje, tam i z powrotem, kołysząc swe szczęście nagłe, ogromne, potężne do czwartej cholery!<br>Ich szczęście wybłysło ze sprawy, którą żyli, i samo w sobie byłoby maleńkie, pospolite. Byłoby może uschło na wierność i zgodne pożycie, gdyby nie rosło z ogromnej przyjaźni i walki, oplecione innymi losami, w szlachetnej jasności idei