wydawało na przełomie średniowiecza i renesansu. Wtedy nikt szaleńców nie leczył ani nie reformował. "Szaleństwo można napotkać przede wszystkim w stanie wolnym; krąży, stanowi część wspólnego otoczenia i języka, jest dla każdego człowieka doświadczeniem codziennym, które próbuje on raczej podsycać niż opanowywać. Na początku XVII wieku żyli we Francji sławni szaleńcy, których kosztem publiczność - nawet wykształcona - lubiła się zabawiać; niektórzy (jak Bluet d'Arb&#130;res) pisali książki publikowane jako dzieła szaleństwa. Aż do około 1650 roku kultura zachodnia była dziwnie przychylna tego rodzaju zjawiskom."&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;<br><br>&lt;tit&gt;marek@kosmos.czyli.świat&lt;/&gt;<br><br>Ale później było inaczej. Sądzę, że Foucault jest niekonsekwentny. Mówi przecież, że równie