o pierwszych dniach jej pobytu w zakładzie: miała nieustanne ataki szału, rzucała się na ludzi, wypluwała (określenie Siostry Emilii) słowa to plugawe to niezrozumiałe dla nikogo z otoczenia, darła na sobie suknie i rozdrapywała ciało do ran; niewiele pomagały zastrzyki uspokajające, chwilami więc zamierzano ją przywiązać do łóżka. Po dniach szału (ciągnęła Siostra Emilia) nadeszły niespodzianie, jakby kto ręką odjął czy uciął, dni apatii. Była przeszło dwudziestoletnim dzieckiem, melancholijnym, zawziętym w swej niemocie, głuchym na dookolny świat, posłusznym i całkowicie zależnym od tych którzy się nią zajmowali. Godzinami mogła leżeć bez ruchu na łóżku, albo bez ruchu stać pod drzewem w