jak to na wiosnę. Kamyk krążył dokoła, wypatrując to statku na wodzie, to znów czegoś na brzegu. Stawiał miękko stopy, bezwiednie omijając gałązki i kępy zeschłej trzciny.<br>- Jakim cudem on tak cicho chodzi, skoro sam siebie nie słyszy? - zdziwił się Stalowy półgłosem, wodząc za nim oczami.<br>- Nie mam pojęcia - przyznałem szczerze. - On w ogóle jest dość dziwny. Może to z tego powodu, że tyle czasu żył wśród smoków?<br>Kamyk podszedł wprost do nas. W powietrzu przed nim rozwinął się ciąg znaków i obrócił, byśmy mogli go odczytać. Kiedyś czułem się nieswojo, gdy rozmawiał ze mną w ten sposób, ale dawno już