które zawsze służą za argument społecznikom. W istocie reakcja Tołstoja na sztukę "niezdrową" nie różniła się tak bardzo od wewnętrznego skurczu, jakiego doznałem w tym lokalu. <br> Tołstoj stylizował się na prostego człowieka i szantażował oczywistością. Cechą takich poglądów, jak żądanie, żeby zawsze i wszędzie myśleć tylko o ideałach mających zapewnić szczęśliwość społeczeństwom, jest ich pozorna, ale tylko pozorna, słuszność i nieodpartość - co zaszło i u Tołstoja, i u Platona. <br> Powinno być widoczne z tego szkicu, że sztuka przebywa pomiędzy dwiema skrajnościami. Z jednej strony grozi jej swoboda, kupiona za cenę rezygnacji z oddziaływania na stosunki ludzkie, jak u zwolenników "czystej poezji