głębiej we własne czeluście. na koniec dał się wydźwignąć... Kiedy zabrzmiało okropne "&lt;hi&gt;dla-cze-go&lt;/&gt;?", twarz Róży wyraziła zwycięstwo. Nie strach i nie naganę, które winny być w tym pytaniu zawarte, tylko zwycięstwo nad okropnym głosem.<br>- Ach, ach - jęknął Władyś.<br>&lt;page nr=205&gt; Jednocześnie oboje z Martą zakryli sobie oczy.<br>Paweł powrócił ze szklanką lemoniady. Jadwiga kazała mu ująć chorą z tyłu i podciągnąć nieco ku górze. Wielkie żyły wystąpiły mu na skroniach, kiedy to wykonywał. Róża robiła się bezwładna. Spojrzała, kto targa nią tak bez litości, kto ją tak przymusza... Poznawszy Pawła, przestała triumfować zlękła się - teraz dopiero. I gruby, obcy głos zamilkł