może jej nie mieć. Poczuła, że jeśli czegoś nie zrobi, nie skoczy, nie rzuci się na głęboką wodę, nie wyrwie na zewnątrz, może stracić całe życie. Może tak aż do końca patrzeć na świat, który będzie mknął obok. Joanna zaczęła płakać. źzy płynęły jej po twarzy najpierw bezgłośnie, a potem szloch wstrząsnął całym ciałem. Nie usłyszała nawet, kiedy Helena weszła do kuchni. <br>- Możesz wstać, Joanno - dopiero te słowa przywróciły ją do rzeczywistości. - Przeproś i idź do swojego pokoju.<br>Helena odetchnęła z ulgą. Co by było, gdyby ten dzieciak klęczał w kącie i nic? Po Joannie można się było wszystkiego spodziewać. Na