wielką, pulsującą raną. Wlokłam się do pracy, wychodziłam z przyjaciółmi, ale wciąż czułam się tak, jakby w mojej piersi ziała wielka dziura, jakby moje żebra rozwarły się i wiał przez nie lodowaty wiatr. Byłam przekonana, że ludzie mijający mnie na ulicy muszą to dostrzec. Nawet gdy już podźwignęłam się z szoku, spędziłam kolejne miesiące zastanawiając się nad tym jednym pytaniem: dlaczego? Myśli te prześladowały mnie podczas bezsennych nocy, w trakcie jazdy autobusem, pod prysznicem i przy jedzeniu porannych płatków. Pytałam wszystkich moich przyjaciół. Pytałam astrologów i psychologów. Spędziłam mnóstwo czasu w bibliotekach przeglądając poradniki. Zapytałam też jego. Ale nigdy nie dostałam