ubywający stale pokost.<br>W wolnych chwilach grywałem z rotmistrzem w kości, misternie wycięte z drzewa. Stawką w grze było jedno "sztachnięcie". Rotmistrz nie potrafił oprzeć się pokusie. I tutaj także zaczął szachrować. Przyłapałem go, jak zręcznie podmieniał kostkę na inną, ukrytą w rękawie. Miała z jednego boku wbity kawałek ułamanej szpilki, dzięki czemu mój niepoprawny szuler za każdym razem wyrzucał szóstkę.<br>Tak działo się w obozie. Dzisiaj, po zdobyciu przy mojej pomocy niezbędnych kwalifikacji, rotmistrz zajmuje odpowiedzialne stanowisko w jednym z przedsiębiorstw budowlanych. Jest powszechnie szanowany i, jak twierdzi, kart używa wyłącznie do zabawy z dziećmi. Ma ich dwoje, a ja