Jędrzej Wawro, którego nazwisko pojawia się te. w formie Wowro. Poświęci. mu piękną, choć trochę wydumaną książkę Tadeusz Seweryn, a poeta Emil Zegadłowicz wiersze o "powsinodze beskidzkim". Pomimo i. silnie związany ze swym wiejskim środowiskiem, Wawro tworzy. przede wszystkim z własnej potrzeby. Jego rzeźby, poetyckie w nastroju, można określić mianem sztuki naiwnej, a więc szczerej, autentycznej, przenikniętej osobistym stosunkiem do świata. <br>Rzeźbiarzem pogranicza czasu był także Leon Kudła. Prace jego cechuje zwartość bryły, ciężkiej, obłej. W latach pięćdziesiątych uważano go za najwybitniejszego rzeźbiarza chłopskiego. Ale w tym czasie pojawili się też inni, ciekawi artyści, którzy poszerzali krąg dawnych tematów religijnych: Józef Piłat