jakich czerpać możemy nasze wiadomości, spotyka się wskazania o charakterze rzeczowym. Najdawniejszy dokument, jaki dotychczas znamy, gliniana tablica lekarza sumeryjskiego z Nippur w Mezopotamii, pochodząca z okresu ok. 3000 lat przed Chr. wymienia jako stosowane podówczas surowce lecznicze: korę wierzby, mirt, gumożywicę asafetyda, ziele solirodu, daktyle, figi (mleko, skórę wężów, szylkret), które przetrwały jako leki do dnia dzisiejszego. Tak np. kora wierzb zawierająca garbniki a nierzadko także glikozyd salicynę, stosowana bywa jeszcze współcześnie jako lek ściągający, przeciwzapalny wzgl. przeciwgorączkowy. Liście mirtu, rośliny południowej, u nas hodowanej, zawierające olejek eteryczny i garbniki, używane bywają jako lek antyseptyczny w stanach zapalnych gardła, nieżytach