udawało wmówić w wuja Klima, że przecież w ostatniej bitwie partia została rozproszona i że dopiero taki a taki ma przybyć i dać znać, gdzie się oddział na nowo zbierze. Wtedy przez kilka tygodni był spokój. Klemens Klicki czekał cierpliwie pory paląc fajkę albo śpiewając półgłosem starą panieńską piosenkę:<br>&lt;div1&gt;Gdy tańcuję zwinna, żywa,<br>Z wiatrem kosa moja pływa.<br>Za mną chłopców rój... za mną chłopców rój.<br>W tańcu dłoń mi lekko ściśnie,<br>czułym okiem na mnie błyśnie<br>narzeczony mój... narzeczony mój.&lt;/&gt;<br><br>Często też, jeżeli pani Barbara była przy nim, opowiadał jej o stoczonych potyczkach i swych przygodach w obozie. Bieg jego