ukośne pieśni. Nie może ich odczytać, gdyż zatarły się trochę, poza tym wytrawiono je odwrotnie, bo to jest przecież matryca drukarska. U dołu cynowej tabliczki rozróżnić można kształt kotwicy owiniętej liną. Polek przeciera rękawem obrosłą kurzem matrycę. Rozjaśnia się srebrzyście dwuramienna kotwica - znak nadziei. Chłopiec machinalnie wsuwa za koszulę znalezioną tabliczkę. Wstaje ze skrzyni. Knot pali się ostatkiem tłuszczu, którym nasiąkł poprzednio. Z tej sali można już tylko powrócić. To jest wszystko, co było do odnalezienia. Książki leżą cicho, rozmamłane w swoim upadku. Pełza po nich lękliwe, anemiczne światło.<br>- Ludzie! Ludzie! Gdzie jesteście? - krzyczy naraz Polek. Rzuca się z rozpaczą przed