targowały. Znałam dobrze te głosy z czasów, gdy przyjeżdżaliśmy tu z ojcem i z matką. Dawno, dawno temu, kiedy chodziliśmy po ziemi jak ludzie. Las pozostał taki sam i mówił takim samym głosem, tylko z ludźmi coś się stało i głosy ich brzmiały teraz inaczej. Nagle rozległ się tętent, nadbiegł tabun koni, dach ziemianki zadudnił od kopyt. Skąd te konie? - zdziwiłam się, otwierając szeroko czy. Nie były to konie, lecz ludzie w podkutych butach. Ich wrzaski - Raus! Raus! - nieznane były przedtem w lesie.<br><br>W koszarach postawili nas pod ścianą, a Hildebrand wydawał wyroki. Bez słowa, końcem szpicruty - na tę lub tamtą