jego człowiekiem i to wcale nie z wrodzonej szlachetności, o którą czytelnik mych wspomnień chyba mnie nie posądzi, ale z fizycznej niemożliwości szybkiego pokochania kogoś, kogo poprzednio nie znosiłem. Czy miałem mu dostarczyć tego pretekstu do pozbycia się mnie z Instytutu?<br>Po trzech dniach rozważań zdecydowałem, że pójdę. Nie będę taił, że moje postanowienie podbudował worek złotych monet. O ile zrazu wzbudził mą niechęć, jako dowód zwycięstwa drobnomieszczańskiej ideologii ojca, to z upływem czasu zacząłem się powoli oswajać z faktem, że jestem milionerem. (W roku 1969 posiadanie ponad miliona złotych znaczyło zupełnie coś innego niż w dwadzieścia lat później, gdy piszę