ks. IV w tłumaczeniu T. Krasnosielskiego), że nie myślał o człowieku; dziwi się też człowiekowi, że &lt;hi&gt;"On Boga nie wdziawszy, taką dumę w głowie /Uprządł sobie, że Bogu podobny się zowie"&lt;/&gt; (Fraszka III 76). W poezji jego nie pojawia się Chrystus, konsekwentnie brak jej perspektywy chrystologicznej, w której porządek boski taje się ludzki. <br>Odkrywamy właściwy tej poezji horyzont pytań i ból niewiedzy. Wystawiony na działanie pozbawionych ludzkich rysów potęg, samotny w swoim człowieczeństwie, człowiek błądzi wśród przerastających jego rozum pytań, na próżno usiłując zrozumieć swoją sytuację. <br>&lt;gap&gt; <br>powtarza wielokrotnie poeta. A w "Trenie" XI tworzy ironiczny obraz daremnych wysiłków poznawczych: <br>&lt;gap&gt; <br>Człowiek skazany