głośna, zbyt głośna dla uszu komisarza muzyka techno, przy której podrygiwali rytmicznie długowłosi i krótko ostrzyżeni chłopcy, a obok nich wiły się kolorowo ubrane dziewczęta, swobodnie i płynnie, niczym rybki-welony połyskujące w akwarium.<br>Jakub B. siedział przy stoliku w głębi sali, bokiem do tańczących. Obok niego, twarzą do sali, tak, aby dobrze widzieć, co się dzieje i kto wchodzi przez jaskrawo oświetlone drzwi, siedział mężczyzna z pamięciowego portretu. Komisarz spojrzał na niego i wiedział: to na pewno on.<br>Mężczyzna miał prymitywne rysy twarzy, było w nim coś z drapieżnego ptaka. Niskie, spłaszczone czoło, krótki, szeroki nos, małe oczka i dobrze rozwinięte