rzekł sędzia. - Słucham.<br>- Sędzia Romnicki? - odezwał się daleki, szeleszczący głos, jakby na wietrze. - Sędzia Romnicki?<br>- Jestem, słucham, kto mówi? - zawołał sędzia.<br>- Fichtelbaum, adwokat Fichtelbaum, pan mnie pamięta? <br>- Panie Boże! - powiedział sędzia. - Panie Boże!<br>Z tamtej strony nadpłynął głos szeleszczący, wyraźny, lecz bardzo daleki, jakby odzywał się z innego świata, i tak było w istocie. Telefonował adwokat Jerzy Fichtelbaum, dawny sędziego znajomy. Szło o córeczkę adwokata, imieniem Joasia. Ojciec chciał uratować dziecko przed zagładą.<br>- Zwracam się do pana, panie sędzio, u kresu życia powiedział adwokat Fichtelbaum, a sędzia zawołał:<br>- Niech pan tak nie mówi, tak mówić nie wolno! Do rzeczy, do rzeczy, panie