Nareszcie! Nareszcie nadchodziła godzina, kiedy to podprowadzano przed drzwi powóz do zafrachtowania. Natychmiast wdrapywaliśmy się do środka i obwąchiwaliśmy ściany. Pachniało podróżą. Obmacywaliśmy dobrze znane nam sprzęty i wtykaliśmy ręce do każdej kieszeni (przy czym okruchy wchodziły nam pod paznokcie), wykłócaliśmy się, kto gdzie usiądzie, udawaliśmy mamę i kołysaliśmy wozem tak, jak gdybyśmy byli już w drodze. Mój Boże! Później siedzieliśmy wystarczająco długo w powozie, w końcu trzydniowa podróż wystawia na próbę cierpliwość dzieci, i przynajmniej taką samą próbą jest dla tych, którzy muszą z nimi podróżować. A jednak było wspaniale! Przy pożegnaniu obecny był cały personel: inspektorzy i wszyscy domownicy. Mama jeszcze