symbolikę twórcy i teoretycy muzyki, wyznaczając na długo muzyce religijnej trójdzielną menzurę rytmiczną jako zasadę (trójdzielną czyli doskonałą - perfectio), w odróżnieniu od rzadziej stosowanego podziału dwudzielnego (niedoskonałego - imperfectio), zarezerwowanego raczej dla muzyki świeckiej. <br>Do tej archaicznej symboliki muzycznej nawiązał, o dziwo, Szostakowicz: "muzykę u Boga" ujął w tempus perfectum (w takcie 3/4 jest to półnuta przeciw ćwierćnucie), nie zapominając przy tym o wskazówce wyrazowej espressivo maestoso ('majestatycznie'), natomiast "dźwięki na ziemi" odmalował półnutowymi duolami, zakłócającymi przyjęty porządek metro-rytmiczny. Passus ten, śpiewany pierwotnie przez sopran, odbija się w końcowych fragmentach pieśni echem skrzypiec i wiolonczeli. I znów zaskakująca konsekwencja w