tego świadomość. Dlatego kręcąc serial telewizyjny o Polsce pojechaliśmy z ekipą realizatorów do Gdańska, żeby porozmawiać z robotnikami. Słuchaliśmy o rozczarowaniach zwykłych ludzi.<br>Ktoś nazwał pana brytyjskim &lt;orig&gt;neogaullistą&lt;/&gt;. Trafnie?<br>Zupełnie nietrafnie. Jestem sobą, wyznaję konstruktywny sceptycyzm. Moja wizja Europy, całej Europy, gdzie panuje porządek liberalny, nie mieści się w kategoriach takich jak gaullizm, &lt;orig&gt;eurosceptycyzm&lt;/&gt; czy &lt;orig&gt;euroentuzjazm&lt;/&gt;. Moje widzenie Europy wychodzi zarazem z doświadczenia jej części zachodniej i wschodniej.<br>Historyk z temperamentem dziennikarza musi w swych analizach popełniać błędy. Jakiego wstydzi się pan najbardziej?<br>Na szczęście rzadko zajmuję się futurologią, więc jest tych błędów niewiele. Ale żałuję, że we wczesnych latach 90. nie