milczącej furii.<br>- No, niech Rozalia sama powie - zaczęła wreszcie pojednawczo - co to za człowiek z tego pana Podgórskiego. Zaszedł na chwilę przywitać się z panem i jak przyszedł, tak siedzi już ze dwadzieścia minut. Nie mogę zrozumieć, jak to tak można.<br>- Widać, że można! - powiedziała głośno Rozalia i spłukany świeżo talerz cisnęła na stół.<br>Pani Alicja uznała za właściwe dalej ciągnąć swoje:<br>- A ja tego nie jestem w stanie pojąć. Trzeba przecież ostatecznie mieć jakąś delikatność...<br>Rozalia parsknęła krótkim śmiechem:<br>- Także coś, delikatność! Teraz od ludzi delikatności wymagać! - I żeby już całkiem swoją panią pognębić, dodała: - Teraz człowiek w człowieku niczego