burzy, pędził przez dużą salę - kolorowy tłum śmiał się, huczał i jak nawałnica zasypywał rewiry, wtłaczał się między stoły, zapełniał ścieżki i przesmyki między krzesłami. I nie było takiej mocy, która by to wszystko wypchnęła z powrotem na ulicę.<br>Boryczko tonął. Spóźnił się ze wszystkim, rewiru nie uporządkował, nie przygotował talerzyków ani ciastek - zbudził się nagle, zaskoczony nawałnicą. Odruchowo biegł tam, gdzie najgłośniej pukano. Sypały się zamówienia - jakieś herbaty i kawy, i ciastka, dużo kaw, dużo herbat, może dwadzieścia, może trzydzieści. Zabrnął między cztery stoły i nie mógł stamtąd wyjść, krzesła zdradziecko podstawiały mu swoje drewniane nogi, więc utykał co chwila