zrobiło się słabo. W głowie załupało go intensywniej, a równocześnie dostał bicia serca. Gdyby to była dwunasta czterdzieści cztery, albo chociaż dwunasta zero jeden, miałby przynajmniej pewność, że już wszystko przepadło, wszystko stracone, nic już nie zdoła zrobić i automatycznie byłby uwolniony od wszelkiej odpowiedzialności. Mógłby z powrotem paść na tapczan i zasnąć z rozpaczy. Tymczasem w tej koszmarnej sytuacji zostawało mu jeszcze szesnaście minut, które musiał! musiał!!!... poświęcić na jakąś okropną, niesłychanie intensywną działalność, do której w najmniejszym stopniu nie był zdolny!<br>Działalność rozpoczął od przewrócenia krzesła i zrzucenia ze stolika telefonu. Następnie stracił kilka bezcennych chwil na uporczywe i