całe wieki kurzu i ciemności. Jak zwieszający się z masywnego stołu obrus, w którego nieprzeniknionych murach można ukryć się przed zwykłym światem, zaledwie dającym o sobie znać echem dalekich kroków i głosów. Dziwne światy są w tajemniczym połysku srebrnych menor, szorowanych przez Andzię sidolem. W zapachu ciemnych boazerii i wytłaczanych tapet skórzanych. Dziwne światy można odnaleźć, chowając twarz w stosie haftowanych poduszek albo wciskając się w kąt między kanapą a fotelem. Dziwne światy są spokojem i ciszą, która wyciska nam z oczu łzy radości. Dlaczego? Nikt nie wie. Może to przeczucie, a może wspomnienie, a może chwila przebywania w dobrej baśni