tych małych uliczkach go się nie czu1o. Powietrze nada1 przesycone było zapachami kuchennymi i moczu. Posuwałem się z trudnością przez uliczki pełne ludzi. Gadali z sobą stojąc grupkami w bramach albo przed zamkniętymi sklepikami siedząc na malutkich wyplatanych krzesełkach. Ostrożnie prześlizgiwały się samochody. Mnóstwo ich też stało przywartych do ścian, tarasując uliczki. Przemykały się pod nimi koty, chude, wyleniałe. Czuć je też było w powietrzu.<br>Na rogach przystawałem i czytałem tabliczki z nazwami placów i ulic. Nagle zatrzymałem się na dobre. Piazza di San Apollinare! Tak, to tu, oczywiście! Na tym placu mieścił się &lt;page nr=9&gt; słynny "Apolinary", do którego chodzi1 mój ojciec