Twoje ręce chwycą wówczas tylko pustkę&lt;/&gt;".<br>Ten tekst przepisuję z &lt;name type="tit"&gt;Dziennika&lt;/&gt; &lt;name type="person"&gt;Jean Colin&lt;/&gt;. Znam tę ścianę wiejską, tynkowaną, którą malował miesiącami, wracając do niej po roku, i jedno z płócien, które namalował, było arcydziełem tego przekazanego wzruszenia. Jakże daleko jesteśmy od metrowych ścian pokrywanych w parę minut przez &lt;name type="person"&gt;Mathieu&lt;/&gt;, od tarzania się z puszką płynnych farb po ziemi, od pysznej pogardy natury. Dlaczego efektowne elukubracje i sława na przykład &lt;name type="person"&gt;Mathieu&lt;/&gt; mają być wyrazem naszej epoki bardziej niż ciche słowa młodego malarza, zapisane podczas pracy, której jeszcze nikt nie zna? Czy naprawdę te sukcesy &lt;foreign lang="fr"&gt;qui ont une allure de panique&lt;/&gt;, o rytmie