Wzniosły patriotyczny cel miał uświęcić to niebywałe pogwałcenie obyczajów.<br>Wielce znaczący był wybór miejsca. Teatr Renaissance, który użyczył sali, działał od jesieni 1838 roku i był pierwszą sceną, kierowaną faktycznie przez romantycznych dramaturgów. Jego dyrektorem był Antenor Joly, ale przywilej zezwalający na otwarcie teatru wyrobił Wiktor Hugo. W odróżnieniu od teatrów bulwarowych, Renaissance miał być przybytkiem nie tylko rozrywki, lecz sztuki; w odróżnieniu od Comédie Française, zamierzano w nim grywać nie klasykę, lecz przede wszystkim dramaty romantyków. Była to więc scena umiarkowanie awangardowa; w oczach konserwatywnych krytyków teatralnych wciąż jeszcze nawet Wiktor Hugo wydawał się nie nazbyt poważnym nowatorem (nota bene w