aktorów o szczególnych predyspozycjach, a także szczególnego typu inscenizacji. Z tych przyczyn romantycy dążyli do opanowania na stałe chociaż jednego teatru, podporządkowania go własnej wizji spektaklu. Tym mocniej do tego zmierzali, że klęskę pierwszych ich premier (niezależnie od faktu, że były to sztuki nie najlepsze) można było tłumaczyć fatalnym nieprzystosowaniem teatru do nowego typu tekstu. Padła po premierze Amy Robsart Wiktora Hugo, padł Le Marëchale d'Ancre Alfreda de Vigny wystawiony w 1829 roku w Odéonie, padła Noc wenecka Alfreda de Musset. Sukcesy od początku odnosił tylko Aleksander Dumas, ale zawdzięczał je przecież nie tyle stylowi romantycznemu, ile ogromnej sprawności warsztatowej, podporządkowaniu