Zdawano sobie bowiem sprawę, że ewentualne wystawienie dramatów mistycznych, jeśli jest możliwe, to tylko gdzieś w odległej przyszłości, a aktualnie można ujrzeć je tylko na scenie wyobraźni. Pisano zatem nie o szczegółach związanych z inscenizacją, lecz raczej wizyjnie o jej całości, o wymarzonym idealnym dziele sztuki, ukazującym się w dziwnym teatrze, jakby łączącym nieograniczoną przestrzeń amfiteatru z technicznymi osiągnięciami sceny współczesnej.<br>O ile u początku romantyzmu nad tymi wizjami unosiła się wyrastająca z romantycznej estetyki idea symbiozy sztuk, to u zmierzchu epoki powracano do marzeń o absolutnej dominacji słowa. Pozostało wprawdzie niewzruszone przeświadczenie, że dramat oddziałuje przez teatr. Zygmunt Krasiński pisał