lęk, cierpienie, dyskomfort), a to co związane z upowszechnianiem wyników badań empirycznych jest, tak naprawdę, interesujące tylko dla społeczności uczonych, jest to ich wewnętrzna sprawa. Nie można jednak oddzielać kontekstu metodologicznego badania naukowego od kontekstu etycznego po prostu. Nie można oddzielać etyki od prawdy, w służbie której pozostaje nauka. Można tedy, jak sądzę, przytoczyć, na zakończenie, słowa prof. Bartnika, autora Hermeneutyki personalistycznej (Bartnik, 1994, s. 267): "...sama struktura prawdy wiąże się ze strukturą dobra: bonitas veri i veritas boni, rectitudo veritatis i rectitudo boni; że poznanie jako czynność i proces podlega etyce; że etyka dochodzi do głosu w samym Ťwnętrzuť prawdy