Niosło mnie jak na skrzydłach. Ale tam stał obcy mężczyzna. Powiedział z okropną serdecznością: Niech pani będzie dzielna. Stanley nie żyje... Nie miałam po nim żadnej pamiątki. Nic. Gdyby tamten miał odrobinę serca, byłby mi podarował choć własny guzik, mówiąc, że to od Stanleya. Dobre chłopaczysko, tylko bez wyobraźni. I tego samego wieczora temu człowiekowi się oddałam. Ja ze Stanleyem nie... A ten wracał tam. Myślałam cały czas, kiedy mnie całował; przecież to bez znaczenia. Nie ma Stanleya, nie ma, i ja nie chcę żyć. Wiedziałam, że ciało może się bronić, zbuntować. Może mnie jeszcze odratują. Pamiętałam jedno: jeśli truciznę strzykawką wprowadzę