gwaru trzydziestu splątanych głosów wytryskał czasem huczny śmiech jak jaskrawy kwiat spośród zielska. Dzisiaj jednak działo się coś niezwykłego, gdyż w ostatnich ławkach ucichł z nagła gwar jakby zalękły, a tylko dwa podniesione głosy "skakały sobie do oczów".<br>Adam obejrzał się, zaciekawiony, bo chociaż gwałtowne rozprawy odbywały się często i "temperamenty grały" przy lada sposobności, jednakże kłótliwe głosy nie szczękały o siebie jako krwi spragnione miecze. Awantura w okolicy ostatnich ławek musiała być wcale groźna, gdyż padały słowa szybkie, czerwone od gniewu, nastroszone i gotowe do bitwy. "Dobry rycerz" Jasiński, zwykle cichy i łagodny, stał naprzeciwko równie "dobrego rycerza" Żelskiego i