do kariery naukowej. Szybko stał się jednym z najbardziej popularnych i postępowych teologów katolickich. Współpracował z kardynałem Josephem Fringsem, liderem reformatorskiego skrzydła Soboru Watykańskiego II (1962-1965), na którym wspólnie opowiadali się za reformą liturgii i silniejszym zaangażowaniem w dialog Kościoła ze współczesnością. Jednak po soborze wszystko się zmieniło. Młody teolog z pozycji reformatora przeszedł do kontrofensywy i stał się jednym z największych krytyków sposobu wprowadzania w życie soborowych dekretów. Widząc, jak tradycyjna liturgia trydencka zastąpiona zostaje nowatorskimi formami nabożeństw, obserwując, jak tysiące księży zrzuca sutanny dla kobiet, a czasem i mężczyzn, poczuł, że jego zadaniem jest obrona fundamentów wiary przed