wszystkiego. Pełen boleści osunął się twarzą <br>na deski. Musiał znowu powrócić do życia, które nie jest życiem. Wciąż brakowało <br>mu oddechu. Chmura zgasiła słup księżycowego blasku, niewidzialne morze pomrukiwało <br>ciężko. Paweł nie czuł już nikogo obok siebie, choć wiedział, że nic się przecież <br>nie zmieniło... <br> Lecz sen nie przychodził i teraz. Apostoł leżał z otwartymi oczami, otulony <br>w płaszcz. Ludzie spali i pochrapywali. Obłoki przewalały się po niebie, woda <br>skrobała o boki okrętu, jakby miała drobne pazurki. Teraz dopiero czuł, że mu <br>zdrętwiała noga uciśniona okową. Dwa lata już nosił ten łańcuch... <br><br> Nagle jego ucho pochwyciło szmer inny niż łaskotanie fal